SABINE SPITZ INTERVIEW:

Hoi Sabine, waar ben je momenteel op reis?

Ik ben momenteel voor een paar weken terug in Zuid-Afrika omdat ik de mogelijkheid heb om daar op safari te gaan met de fiets. Dat spreekt me erg aan. Anders ben ik meestal in deze tijd in mijn thuisland in het Zwarte Woud en vlieg ik na de safari weer terug.

Safari met de fiets klinkt in super spannend – wat doe je daar precies?

Ik ben de gids of leider. De safari heeft een liefdadigheidsachtergrond (Children in the Wilderness). De opbrengst wordt gebruikt om kinderen op het platteland in de grensdriehoek van Zuid-Afrika, Botswana en Zimbabwe te steunen - precies waar de safari plaatsvindt.

Wat voor routes staan er op het programma - hoe zwaar zal het zijn?

Er zijn trainingsschema's opgesteld voor de 400 deelnemers, die allemaal een zekere basisconditie moeten hebben. De tocht zal vier dagen duren met elk 70-80 kilometer over olifantenpaden in de wildernis, waar we waarschijnlijk ook leeuwen zullen tegenkomen.

Dat zal veeleisend zijn voor mensen en uitrusting - welke banden gebruik je?

Zeker, er zijn overal duivelse doorns, ik heb foto's gezien waar het profiel nauwelijks zichtbaar was vanwege de doorns. Daarom is het des te belangrijker om een goede band te hebben en genoeg afdichtmiddel in te pakken. Ik rijd met de Racing Ray voor en de Racing Ralph achter, beide vind ik geweldig. De Racing Ray geeft me een goede voorsprong. Ik heb er goede ervaringen mee, vooral als ik afdaal op gravel of lichte gravel. De Racing Ralph achterop geeft me geweldige tractie op het achterwiel. Dat is een geweldige combinatie. Ik rijd op de maat 57-622 met 1,3 bar - tubeless, natuurlijk. Ik vertrouw op de banden en heb er altijd een goed gevoel bij.

Heb je je trainingsbelasting voor de Tour verhoogd? Hoeveel fiets je vandaag de dag nog?

Natuurlijk heb ik me ook voorbereid, maar ik fiets nog steeds vrij veel. Vooral als ik in Duitsland ben, rijd ik graag op mijn racefiets met Your One naast mijn MTB. In Zuid-Afrika ben ik ook vaak op pad met mijn gravelbike en daar rijd ik op jouw G-One Allround. In totaal zit ik ongeveer 15 uur per week op de fiets,

Laten we het eens hebben over je eerste wereldbekeroverwinning, die vandaag op 7 juli precies 20 jaar geleden was. Welke herinneringen heb je nog aan die dag?

De race vond plaats op de lokale berg van Vancouver, Grouse Mountain. Ik heb weer een geweldige foto van mezelf voor mijn ogen. Ik sta bovenop de helling en je kunt de straten van Vancouver op de achtergrond zien. Dat blijft me bij. Het parcours was erg afwisselend, was erg leuk door de vele verschillende eisen. Bij de prijsuitreiking konden de organisatoren het Duitse volkslied niet vinden op de cd, dus zong ik het volkslied zonder meer voor mezelf (lacht).

Op dat moment was er geen officieel partnerschap tussen jou en Schwalbe, maar je had nog steeds de Schwalbe Jimmy op je fiets gemonteerd. Hoe is dat zo gekomen?

De Jimmy was belangrijk voor mij als band, omdat hij mij de beste prestaties gaf. Als je weet dat de band echt goede kwaliteiten heeft en ideaal is voor deze omstandigheden, dan rijd je ermee. De Jimmy had veel hogere nokken, ik reed er toen mee in een heel smalle versie, 1.95 breed. Die bestaat eigenlijk niet meer. De smalle versie van de Jimmy zorgde ervoor dat de noppen nog hoger leken - dat is het eerste wat me altijd te binnen schiet als ik eraan terugdenk.

Wat is volgens u de belangrijkste ontwikkeling op het gebied van banden sindsdien?

De breedte, maar ook de rubbersamenstelling. Ik vind het heel spannend hoe verschillend de compounds uiteindelijk werken. Ik was er een keer bij toen dit werd geïllustreerd met een experiment. Je liet een bal vallen met verschillende rubbersamenstellingen en afhankelijk van hoeveel energie hij opnam, kaatste hij met verschillende snelheden terug. Een andere leuke praktische test is om de nokken van XC-banden te verdraaien en te zien hoe snel ze terugdraaien naar hun oorspronkelijke positie of hoe langzaam. Er zijn grote verschillen en je kunt zien hoe geschikt je compounds zijn voor verschillende omstandigheden.

Wat betekende je eerste overwinning voor jou?

2001 was het eerste jaar dat ik van start ging. In 2002 had ik al eerder goede resultaten behaald, maar je kunt de eerste overwinning niet beschrijven. Slechts één woord: Wow. Zeker als je bedenkt waar ik vandaan kwam. Misschien was er ook een beetje voldoening omdat ik wat critici had laten zien.

Wat is het andere moment in je carrière dat je je het meest herinnert?

De Olympische overwinning in 2008, maar ook de zilveren medaille in Londen 2012 na mijn val in de race betekent veel voor me. Er had veel kunnen gebeuren, ik won zilver en verloor geen goud.

Drie jaar geleden beëindigde je je actieve carrière - heb je sindsdien nog iets gemist?

Ik ben nog steeds betrokken bij wat er gebeurt. Naast coach ben ik ook tv-expert. Ik mis de actieve tijd niet, ik heb het 25 jaar gedaan. Dus het is goed om een einde te hebben gevonden. Ik doe graag mijn rondjes, maar ik hoef echt geen intervallen meer te doen, tien keer de heuvel op en weer naar beneden. Vroeger vroegen mensen wat voor een mooie rit ik deed in de training. En de realiteit was dat ik vijf minuten van huis was en een berg op werkte. Dat mis ik echt niet (lacht).